ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Ο Χάροντας ή Χάρων ήταν, κατά την ελληνική μυθολογία, υιός του Ερέβους και της Νύχτας που μετέφερε τις ψυχές των νεκρών στις πύλες του Άδη (Κάτω Κόσμου): στην Αχερουσία λίμνη (σήμερα αποξηραμένη λίμνη στον νομό Πρεβέζης), μέσω του Αχέροντα ποταμού τον οποίο διέπλεε μαζί με τους νεκρούς που έπρεπε να τον πληρώσουν για την υπηρεσία του αυτή!!! Γι' αυτό οι Αθηναίοι τοποθετούσαν στο στόμα του νεκρού ένα νόμισμα ! Επίσης, οι Αθηναίοι τοποθετούσαν δίπλα στο σώμα του νεκρού ένα γλυκό με το οποίο θα ξεγελούσε τον Κέρβερο, τον φοβερό τρικέφαλο σκύλο - φύλακα του Άδη.
Σημειώνεται ότι ο Άδης ήταν ο θεός των νεκρών και το βασίλειό του ήταν ο τόπος των νεκρών. Σχετικά με τους γονείς του Χάροντα, το Έρεβος ήταν υιός του Χάους (το πρώτο στοιχείο της κοσμογονίας, κατά τον Ησίοδο) και αδελφός της Νύκτας. Ήταν η προσωποποίηση του σκότους. Η κόρη του Χάους, Νύκτα, με το Έρεβος ήταν οι γονείς της Ημέρας (κατά άλλους μύθους η Ημέρα ήταν κόρη του Ηλίου ή αδελφή του Ερέβους και της Νύκτας), του Αιθέρα , του Έρωτα (κατά άλλους μύθους ο Έρωτας ήταν υιός της Αφροδίτης με τον Δία ή τον Ερμή ή τον Άρη που είναι και ο επικρατέστερος πατέρας), του Γήρατος, του Θανάτου και του Ύπνου. Με τον τελευταίον η Νύκτα απέκτησε τον Μορφέα.
Ο Αιθέρας ήταν αδελφός της Ημέρας με την οποία απέκτησε την Γη, τον Ουρανό και την Θάλασσα. Ο Ουρανός και η Γαία (Γη) απέκτησαν τους Τιτάνες, τις Τιτανίδες, τους Γίγαντες, τους Κύκλωπες, τους Εκατόγχειρες (οι γίγαντες: Κόττος, Αιγαίωνας, Βριάρεως και Γύης ή Γύγης), την Μνημοσύνη, τον Ωκεανό, τον Τιτάνα Κρόνο και την Τιτανίδα Ρέα.
Η Γαία με τον Πόντο απέκτησαν τον Νηρέα (θαλάσσια θεότητα) ο οποίος με την Δωρίδα (κόρη του Ωκεανού ) απέκτησε τις Νηρηίδες, θεότητες της ήρεμης θάλασσας. Ο Κρόνος και η Ρέα ήταν οι γονείς του Ποσειδώνα, του Πλούτωνα, της Εστίας, του Δία και της Ήρας. Ο Δίας και η Ήρα απέκτησαν τους θεούς Άρη και Ήφαιστο. Ο Δίας με την Σεμέλη (κόρη του βασιλιά των Θηβών Κάδμου και της Αρμονίας, κόρης του Άρη και της Αφροδίτης) απέκτησε τον Διόνυσο, με την Μαία (μια από τις 7 Πλειάδες, κόρες του Άτλαντα) τον Ερμή, με την Λητώ απέκτησε την Άρτεμη και τον Απόλλωνα, και με την κόρη του Δήμητρα απέκτησε την Περσεφόνη ή Κόρη την οποία άρπαξε ο Πλούτωνας και την έκανε βασίλισσα του Άδη. Γενικά, η φροϋδική αιμομιξία φαίνεται στην κοσμογονία και στην θεογονία σε όλο της το μεγαλείο! Συνεχίζοντας με την θεογονία, η Αθηνά ήταν κόρη του Δία με την Μήτιδα (Ωκεανίδα γνωστή για την σοφία της). Ο Δίας φοβήθηκε κάποια προφητεία που έλεγε πως το παιδί τους θα τον ξεπεράσει σε σοφία και έτσι κατάπιε την Μήτιδα! Όμως, τον πόναγε υπερβολικά το κεφάλι και διέταξε τον Ήφαιστο να τον χτυπήσει με ένα τσεκούρι στο κεφάλι από το οποίο ξεπρόβαλε η Αθηνά, η θεά της σοφίας!
Η Αφροδίτη, κατά έναν μύθο, ήταν κόρη του Δία και της Διώνης (ήταν Ωκεανίδα, οι Ωκεανίδες ήταν κόρες του Ωκεανού και της Τιτανίδας Τηθύος) και γεννήθηκε στα Κύθηρα. Κατά άλλον μύθο η Αφροδίτη γεννήθηκε από τον Ουρανό! Συγκεκριμένα όταν ο Κρόνος πλήγωσε τον Ουρανό, το αίμα του έσταξε στην θάλασσα - κάπου κοντά στην Κύπρο - και στο σημείο αυτό δημιουργήθηκε αφρός από τον οποίο αναδύθηκε η Αφροδίτη. Η Αφροδίτη ήταν η θεά του έρωτα και της ομορφιάς.
Προσωποποιήσεις της ομορφιάς και της χάρης ήταν και οι 3 Χάριτες οι οποίες ήταν οι θεότητες: Αγλαΐα, Θάλεια και Ευφροσύνη. Οι 3 Χάριτες ήταν κόρες του Δία και της Ευρυνόμης (ήταν Ωκεανίδα, δηλαδή κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος), συνόδευαν τον Απόλλωνα ή την Αφροδίτη και ήταν προστάτιδες των καλλιτεχνών.
Ο Δίας με την Μνημοσύνη (κόρη του Ουρανού και της Γαίας) απέκτησε 9 κόρες, τις Μούσες: Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Ερατώ, Ουρανία, Καλλιόπη, Πολύμνια και Τερψιχόρη. Οι Μούσες ήταν οι προστάτιδες της πνευματικής δημιουργίας. Η Κλειώ ήταν προστάτιδα της ιστορίας, η Ευτέρπη της αυλικής τέχνης, η Θάλεια των συμποσίων και της κωμωδίας, η Μελπομένη του μέλους, της ωδής και της τραγωδίας, η Ερατώ της ερωτικής ποιήσεως, η Ουρανία της αστρονομίας, η Καλλιόπη ήταν προστάτιδα των τεχνών και της ποίησης (ιδίως του έπους), η Πολύμνια της γεωμετρίας, της ορχηστικής και της μιμικής τέχνης και η Τερψιχόρη της ορχηστικής και της χορικής ποίησης. Η Πολύμνια ήταν η εφευρέτρια της λύρας και η Ευτέρπη του αυλού. Η Μελπομένη ήταν μητέρα των Σειρήνων που ήταν τέρατα με κεφάλι γυναίκας και σώμα πτηνού τα οποία προσέλκυαν τους ναυτικούς με το τραγούδι τους και κατόπιν τους κατασπάραζαν. Η Καλλιόπη ήταν η μητέρα του Ορφέα.
Ο Ορφέας (υιός του βασιλιά της Θράκης Οίαγρου ή του Απόλλωνα) ήταν αοιδός, ποιητής και μουσικός. Είχε ως σύζυγο την Δρυάδα νύμφη Ευρυδίκη, κόρη του Απόλλωνα. Η Ευρυδίκη πέθανε όταν την δάγκωσε ένα φίδι. Τότε ο Ορφέας πήγε στις πύλες του Άδη και παρακάλεσε τον Πλούτωνα και την Περσεφόνη (τους άρχοντες του Άδη) να του επιτρέψουν να της τραγουδήσει ένα λυπητερό τραγούδι, ώστε να τον ακούσει και να βγει από τον Άδη. Ο άρχοντες του Άδη δέχθηκαν με την προϋπόθεση ο Ορφέας να μην κοιτάξει πίσω του στον Άδη καθώς τραγουδάει. Όμως, ο Ορφέας δεν άντεξε να μην γυρίσει το κεφάλι του για να αντικρίσει την αγαπημένη του που ανέβαινε προς το μέρος του καθώς αυτός της τα τραγουδούσε. Έτσι, παράκουσε την εντολή και η Ευρυδίκη παρέμεινε στον κόσμο των νεκρών. Ο Ορφέας με τον Λίνο ήταν οι εφευρέτες του τραγουδιού και της μουσικής.
Ο Λίνος ήταν υιός του Απόλλωνα και της νύμφης Ψαμάθης ή κατά άλλον μύθο ήταν υιός του βασιλιά και μάντη του Άργους Αμφιάραου (υιός του Απόλλωνα ή του μάντη Μελάμποδα ο οποίος ήταν αυτός που διέδωσε την διονυσιακή λατρεία) και της μούσας Ουρανίας.Μια από τις Τιτανίδες (κόρες του Ουρανού και της Γαίας) ήταν και η Θέμις, σύζυγος του Δία και μητέρα των Ωρών και των Μοιρών. Η Θέμις ήταν προσωποποίηση του θείου δικαίου, της τάξης και του νόμου.
Οι Ώρες ήταν η Δίκη, η Ευνομία και η Ειρήνη. Ήταν προστάτιδες της ευημερίας. Οι Ώρες ήταν αγνές και πανέμορφες, φορτωμένες με λουλούδια και δώρα (συμβολισμός των αγαθών που εκπορεύονταν από αυτές) και ήταν φύλακες της πύλης του Ολύμπου την οποία άνοιγαν και έκλειναν με σύννεφα!
Οι Μοίρες ήταν 3 γριές με λευκά ρούχα που εργάζονταν τραγουδώντας και έμεναν στον Όλυμπο ή στον Παρνασσό από όπου έβλεπαν από ψηλά την ζωή των ανθρώπων. Οι Μοίρες, που καθόριζαν την τύχη των ανθρώπων και έκλωθαν το αδράχτι της ζωής, ήταν η Κλωθώ (όριζε την διάρκεια της ζωής των ανθρώπων), η Λάχεσις (αποφάσιζε για τα καλά και για τα κακά που θα συναντούσε ο καθένας στη ζωή του) και η Άτροπος (έκοβε με το ψαλίδι το νήμα της ζωής). Κατά μια άλλη άποψη (Πλάτωνας, Πολιτεία: Βιβλίο Ι΄, 617 c - e) η μητέρα των Μοιρών ήταν η Ανάγκη (προσωποποίηση της αναγκαιότητας που διέπει το σύμπαν) και έργο της ήταν η περιστροφή της ατράκτου (αδράχτι) που συμβόλιζε την κοσμική άτρακτο, τον άξονα περιστροφής των ουρανίων σωμάτων στο κέντρο του γαλαξία. Στην περιστροφή της ατράκτου βοηθούσαν την Ανάγκη οι θυγατέρες της, οι 3 Μοίρες. Η Κλωθώ με το δεξί της χέρι βοηθούσε στην εσωτερική περιστροφή και έτσι καθόριζε το παρόν. Η Άτροπος βοηθούσε με το αριστερό της χέρι την εσωτερική περιστροφή και έτσι καθόριζε το μέλλον. Η Λάχεσις βοηθούσε και στις δύο κινήσεις και έτσι καθόριζε το παρελθόν.
Ο Ερμής ήταν ο αγγελιαφόρος των θεών που ταξίδευε με τα γνωστά φτερωτά του σανδάλια. Ήταν υιός του Δία και της Μαίας (μια από τις Πλειάδες, των 7 θυγατέρων του Άτλαντα που μεταμορφώθηκαν σε ομώνυμο αστρικό σύμπλεγμα). Ο Ερμής ήταν προστάτης των εμπόρων, των οδοιπόρων, των γραμμάτων και της ευφορίας της γης. Ήταν, επίσης, προστάτης του ύπνου και έστελνε τα όνειρα στους ανθρώπους. Ο Ερμής ο ψυχοπομπός συνόδευε τις ψυχές των νεκρών στον Άδη. Μάλιστα, αναφέρεται στην μυθολογία ότι - μαζί με την θεά Αθηνά - βοήθησε τον Ηρακλή να πάρει τον Κέρβερο από τον Άδη και να τον πάει στον Ευρυσθέα, βασιλιά των Μυκηνών, εκπληρώνοντας τον άθλο που του είχε αναθέσει. Εννοείται πως μετά την επίδειξη του Κέρβερου στον Ευρυσθέα (ο οποίος όταν τον είδε κρύφτηκε σε ένα πιθάρι) ο Ηρακλής τον μετέφερε πίσω στον Άδη.
Σημειώνεται ότι ο Κέρβερος ήταν φύλακας της εισόδου του Άδη και ήταν τρικέφαλος σκύλος. Ο Θάνατος, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν υιός του Ερέβους και της Νύκτας και δίδυμος αδελφός του Ύπνου με τον οποίο ζούσε στα Τάρταρα (μέρος πιο βαθιά από τον Άδη, τόπος της αιώνιας τιμωρίας των αμαρτωλών). Ο Θάνατος ήταν φτερωτός θεός που μετέφερε τις ψυχές των νεκρών στον Κάτω Κόσμο (Άδη). Ο Μορφέας, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν ο θεός των ονείρων. Ήταν ένας φτερωτός γέροντας ο οποίος με ανθισμένες παπαρούνες ακουμπούσε τους ανθρώπους που κοιμούνταν και τους έστελνε τα όνειρα. Ήταν υιός του Ύπνου και της Νύκτας.
Ο Ύπνος ήταν υιός του Ερέβους και της Νύκτας και δίδυμος αδελφός του θανάτου. Ο Ύπνος ήταν φτερωτός θεός ο οποίος κοίμιζε τους κουρασμένους ανθρώπους αγγίζοντάς τους στο μέτωπό.
Ο γενάρχης των Ατρειδών, ο Ατρέας, ήταν βασιλιάς των Μυκηνών και πατέρας του βασιλιά των Μυκηνών, Αγαμέμνονα και του βασιλιά της Σπάρτης, Μενελάου. Ο Αγαμέμνων ίσως ήταν υπαρκτό πρόσωπο που έζησε ως βασιλιάς των Μυκηνών το διάστημα 1200 - 1150 π.Χ. Ο Αγαμέμνονας με την Κλυταιμνήστρα απέκτησαν τον Ορέστη, την Ιφιγένεια, την Χρυσόθεμη και την Ηλέκτρα. Τον Αγαμέμνονα σκότωσε ο εραστής της Κλυταιμνήστρας, Αίγισθος, μετά την επιστροφή του πρώτου από την Τροία. Η Κλυταιμνήστρα ήταν κόρη της Λύδας και του βασιλιά της Σπάρτης Τυνδάρεω. Η Λύδα ήλθε σε επαφή με τον μεταμφιεσμένο σε κύκνο Δία και την ίδια νύκτα με τον Τυνδάρεω και απέκτησε με τον πρώτον τον Πολυδεύκη και την ωραία Ελένη και με τον δεύτερο τον Κάστορα και την Κλυταιμνήστρα. Σχετικά με την ωραία Ελένη, αυτή ήταν σύζυγος του Μενέλαου, βασιλιά της Σπάρτης και υιού του Ατρέα (βασιλιάς των Μυκηνών). Ο Πάρις, υιός του βασιλιά της Τροίας Πριάμου και της Εκάβης που ζούσε ως απλός βοσκός στην Τροία (Ίλιον), έγινε η αφορμή του πολέμου μεταξύ των Ελλήνων και των Τρώων (που και αυτοί ήταν Έλληνες άποικοι στη Μ.Ασία), όταν άρπαξε την ωραία Ελένη και την πήρε μαζί του στην Τροία. Κατά τον τρωικό πόλεμο ο Πάρις ήταν ένας από τους αρχηγούς των Τρώων.
Ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης ήταν οι περίφημοι Διόσκουροι οι οποίοι πήραν μέρος στην αργοναυτική εκστρατεία, γλύτωσαν την αδελφή τους Ελένη όταν την απήγαγε ο Θησέας και πολέμησαν - πάντα μαζί - σε πολλές μάχες. Όταν ο Κάστορας - ως θνητός - σκοτώθηκε, τότε ο Πολυδεύκης ζήτησε από τον πατέρα του Δία να μοιραστεί με τον Κάστορα την αθανασία του. Ο Δίας συμπόνεσε τον υιό του και ικανοποίησε την επιθυμία του. Έκτοτε, οι Διόσκουροι κατοικούσαν τον μισό χρόνο στον Άδη και τον υπόλοιπο στον Όλυμπο! Οι Διόσκουροι έγιναν τελικά αστέρια στον αστερισμό των Διδύμων!!!
Ο Αγαμέμνων ήταν, όπως προαναφέρθηκε, αδελφός του Μενέλαου. Οι γονείς τους ήταν ο Ατρέας και η Αερόπη, κόρη του Μίνωα, του βασιλιά της Κρήτης!!! Το τελευταίο δείχνει την πολιτιστική επαφή των Αχαιών με την Κρήτη την οποία τελικά κατέλαβαν μετά την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας το 1450 π.Χ.
Ο Ατρέας ήταν υιός του Πέλοπα και της Ιπποδάμειας. Ο Πέλοπας, που έδωσε το όνομά του στην Πελοπόννησο, ήταν υιός του Τάνταλου (βασιλιάς της Φρυγίας στην Μ.Ασίας) και της Διώνης (γυναίκα του Δία και μητέρα της Αφροδίτης).
Ο Τάνταλος κομμάτιασε τον υιό του, τον μαγείρεψε και τον προσέφερε στους θεούς. Όμως, οι θεοί κατάλαβαν την απάτη, επανασυγκόλλησαν (!) τον Πέλοπα και τιμώρησαν τον Τάνταλο σε αιώνια πείνα και δίψα. Ο Πέλοπας αργότερα κατέφυγε στην Πελοπόννησο κυνηγημένος από τον Ίλο, τον βασιλιά της Τροίας. Ο Πέλοπας παντρεύτηκε την Ιπποδάμεια, την κόρη του Οινομάου, υιού του Άρη και βασιλιά της Πίσας στην Ηλεία. Σε αρματοδρομία που διοργάνωσε ο Οινόμαος με τον Πέλοπα, ο Οινόμαος σκοτώθηκε έπειτα από δολιοφθορά του Πέλοπα στην άμαξά του. Έτσι, ο Πέλοππας έγινε ο νέος βασιλιάς της Πίσας. Μάλιστα, αναδιοργάνωσε καλύτερα τους ολυμπιακούς αγώνες και προς τιμήν του χτίστηκε ναός στην Ολυμπία με την ονομασία ``Πελόπειον΄΄. Τα παιδιά του Πέλοπα ήταν ο Ατρέας, ο Θυέστης και ο Χρύσιππος. Τον Χρύσιππο ερωτεύτηκε και απήγαγε ο Λάιος (εγγονός του Κάδμου - του ιδρυτή των Θηβών, υιός του Λάβδακου - βασιλιά των Θηβών, βασιλιάς και ο ίδιος των Θηβών και πατέρας του Οιδίποδα) και ο Πέλοπας τον καταράστηκε να σκοτωθεί από το παιδί που θα έκανε. Τελικά τον σκότωσαν από ζήλεια τα αδέλφια του και για την πράξη τους αυτή τα εξόρισε και τα καταράστηκε ο πατέρας τους, Ατρέας.
Ο Ήφαιστος ήταν ο θεός της φωτιάς, υιός του Δία και της Ήρας. Ήταν προσωποποίηση της αστραπής και του κεραυνού (ο κεραυνός διαφέρει από την αστραπή στο γεγονός ότι είναι η ακαριαία ισχυρή ηλεκτρική εκκένωση ανάμεσα στο σύννεφο και στο έδαφος, ενώ η αστραπή είναι η ηλεκτρική εκκένωση ανάμεσα σε δύο σύννεφα). Ο Ήφαιστος ήταν ο σιδηρουργός και ο εφευρέτης των θεών του Ολύμπου.
Στην αρχαία ελληνική παράδοση η ψυχή πήγαινε στον Κάτω Κόσμο, τον Άδη. Ο κόσμος αυτός ήταν σκοτεινός και οι ψυχές ζούσαν σαν σκιές που ήταν ανάμνηση της προηγούμενης μορφής τους. Ο Πλάτων (Πολιτεία, Βιβλίο Ι΄, 615c - 616a και 617c-e) αναφέρει ότι αρχικά οι ψυχές μετά τον θάνατο πήγαιναν στο ``λιβάδι της κρίσης΄΄ όπου κρίνονταν από τους κριτές του ουρανού. Βάση της ετυμηγορίας των κριτών, οι ψυχές είχαν το δικαίωμα να επιλέξουν μόνες τους την τύχη που θα είχαν στην επόμενη ενσάρκωσή τους. Για αυτούς που διέπραξαν εγκλήματα στη ζωή τους το στόμιο της εισόδου των νεκρών δεν τους δεχόταν, αλλά ``μούγκριζε΄΄. Ο Πλάτων αναφέρει τον Αρδαίο (τύραννος σε κάποια πόλη της Παμφυλίας, περιοχή της Μ.Ασίας μεταξύ Λυκίας και Κιλικίας) που διέπραξε μεγάλα εγκλήματα στη ζωή του ως τύραννος. Οι διάβολοι (τους αναφέρει ως ``διάπυρους άνδρες΄΄ με αγριεμένη όψη, το διάπυροι σημαίνει ότι ήταν κόκκινοι και πυρακτωμένοι) τον έδεσαν χειροπόδαρα, τον έριξαν στο έδαφος, τον μαστίγωσαν, τον έσυραν σε ασπαλάθους (ακανθώδεις θάμνοι) και τελικά τον πέταξαν στα ``Τάρταρα΄΄. Ο Τάρταρος ήταν ένα μέρος πιο βαθιά από τον Άδη που οδηγούνταν οι αμαρτωλοί για την αιώνια τιμωρία τους. Ήταν σαν αυτό που λέμε Κόλαση. Φυσικά, γίνεται αντιληπτό ότι τα παραπάνω με την Θεία κρίση, τους διαβόλους, την Κόλαση και γενικά την τύχη των νεκρών, έχουν αποτυπωθεί στις περισσότερες θρησκείες και ιδίως στην χριστιανική. Και όμως, οι αρχαίοι Έλληνες μίλησαν πρώτοι για αυτά.
Ο Απόλλων ήταν ο θεός του ηλίου, του φωτός, της μουσικής (έπαιζε λύρα) και της ιατρικής (αυτό δεν θα το γνωρίζατε). Ήταν ένας από τους 12 θεούς του Ολύμπου.
Η ελληνική μυθολογία αναφέρει ότι πριν από χιλιετίες η ανθρώπινη φυλή είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο ύβρεως που ο Δίας αποφάσισε να την αφανίσει. Έτσι, έστειλε κατακλυσμό στη γη που σκότωσε τους ανθρώπους. Σώθηκε, όμως, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα. Η Πύρρα ήταν κόρη του Επιμηθέα και της Πανδώρας. Η Πανδώρα ήταν η πρώτη θνητή γυναίκα την οποία έπλασε από πηλό ο θεός Ήφαιστος. Η Πανδώρα άνοιξε, παρά την απαγόρευση των θεών, το σφραγισμένο πιθάρι που περιείχε όλα τα δεινά τα οποία σκορπίστηκαν ανάμεσα στους ανθρώπους. Παρατηρείται εδώ ομοιότητα με τους πρωτόπλαστους της Βίβλου που έπλασε ο Θεός! Τον ρόλο του κουτιού της Πανδώρας στην Βίβλο έχει το απαγορευμένο μήλο που και αυτό ανάγεται στα χρυσά μήλα των Εσπερίδων της αρχαιοελληνικής μυθολογίας που ήταν γαμήλιο δώρο της Γαίας (Γης) προς τη σύζυγο του Δία, Ήρα και τα οποία φύλαγαν οι νύμφες Εσπερίδες! Ο Δευκαλίωνας σώθηκε από τον μεγάλο κατακλυσμό, γιατί κατά την διάρκειά του είχε κλειστεί - μαζί με την σύζυγό του Πύρρα - σε ένα κιβώτιο, στην κορυφή του όρους Παρνασσός. Έτσι, το ανθρώπινο γένος δεν εξαφανίστηκε ολοκληρωτικά. Έπειτα από συμβουλή του Δία, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα έριχναν μια πέτρα προς τα πίσω τους καθώς περπατούσαν. Κάθε πέτρα που έριχνε ο Δευκαλίωνας γινόταν άνδρας και κάθε πέτρα που έριχνε η Πύρρα γινόταν γυναίκα (το σημείο με τις πέτρες θυμίζει τους στρατιώτες που φύονταν από το έδαφος, στον μύθο του Ιάσονα) και έτσι διεσώθη το ανθρώπινο είδος. Ο Δευκαλίων και η Πύρρα θα μπορούσαν να ήταν ο Αδάμ και η Εύα! Μπορεί όμως ο Δευκαλίων να συσχετίζεται με την ιστορία του Νώε, γιατί στον μύθο αυτό φαίνεται και το γεγονός του κατακλυσμού που προφανώς είναι ο ίδιος με τον κατακλυσμό του Νώε που περιγράφει η Καινή διαθήκη! Σημειώνεται ότι αναφορές για μεγάλο κατακλυσμό υπάρχουν και σε άλλα αρχαία κείμενα. Το γεγονός ότι ο Δευκαλίωνας με την Πύρρα κλείστηκαν σε ένα κιβώτιο, θυμίζει την κιβωτό στην οποία κλείστηκε ο Νώε - όπως αναφέρεται στην Βίβλο!
Ο κατακλυσμός αυτός θεωρείται ότι ήταν πραγματικό γεγονός και έχει βρεθεί στην Ασία και η υποτιθέμενη κιβωτός! Στην πραγματικότητα ο κατακλυσμός ίσως να σχετίζεται με την τήξη των πάγων στο τέλος της περιόδου των παγετώνων. Άρα, αυτό επιβεβαιώνει την προϊστορική ύπαρξη των Ελλήνων που αποτύπωσαν στον μύθο το γεγονός του κατακλυσμού. Έρευνες επιστημόνων έδειξαν πως στις περιοχές γύρω από τη Μαύρη Θάλασσα συνέβη κατακλυσμός κάπου το 5600 π.Χ. Επίσης συνέβη κατακλυσμός και πριν από 75000 έτη, όταν τεράστιοι όγκοι ύδατος (ισοδύναμοι με 400 φορές τον όγκο των καταρρακτών του Νιαγάρα) ξεχύθηκαν από τα στενά του Βοσπόρου. Η ελληνική φυλή υπήρχε από τους προϊστορικούς χρόνους. Τα παλαιοτέρα αρχαιολογικά ευρήματα στην Ελλάδα ανάγονται στα παλαιολιθικά χρόνια (700000 - 8500 π.Χ.), με αρχαιότερο εύρημα το γνωστό ηλικιωμένο ``άνθρωπο των Πετραλώνων΄΄, σκελετό που βρέθηκε στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής και ανάγεται στο 700000 π.Χ. Στο σπήλαιο Φράγχθι (Αργολίδα) βρέθηκαν ανθρώπινα ευρήματα που ανάγονται στο 17000 π.Χ. και στην Αρεόπολη (Μάνη) βρέθηκε κρανίο που χρονολογείται στο 150000 π.Χ. Ευρήματα βρέθηκαν και αλλού. Οι Πελασγοί ήταν φυλή που επικράτησε στην ηπειρωτική Ελλάδα και στο Αιγαίο στα τέλη της 3ης χιλιετίας π.Χ. Στο Αιγαίο υπήρχε πολιτισμός από την 6η χιλιετία π.Χ. Άρα, οι δύο ημερομηνίες που αναφέρουν οι επιστήμονες ότι έγινε κατακλυσμός είναι εξίσου πιθανές να συσχετίζονται με το μύθο του Δευκαλίωνα, δεδομένου ότι η Ελλάδα κατοικήθηκε από το 700000 π.Χ. Όλα συσχετίζονται!!!
Ο Τάλως, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν ένα τεράστιο χάλκινο κατασκεύασμα του θεού της φωτιάς, Ηφαίστου. Ο μυθικός βασιλιάς της Κρήτης, Μίνωας, ανέθεσε στον Τάλω την περιφρούρηση του νησιού. Ο Τάλως γυρνούσε, ως περιπολία, 3 φορές την ημέρα την Κρήτη. Έριχνε τεράστιους βράχους στα εχθρικά πλοία και σκότωνε τους εχθρούς του αρπάζοντάς τους στην πυρακτωμένη του αγκαλιά. Ήταν άτρωτος. Ίσως στην πραγματικότητα ο Τάλως να ήταν ένα ρομπότ, μιας και πίσω από την ελληνική μυθολογία κρύβεται ένας υψηλός τεχνολογικά πολιτισμός που ούτως ή άλλως υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα - όπως για παράδειγμα στο νησί της Ρόδου.
Η Θέμις είναι η δεύτερη σύζυγος του Δια η οποία γέννησε τις Ώρες. Αυτές ήταν η Ευνομία, η Δίκη και η Ειρήνη. Είναι μάλλον ηθικές αλληγορικές μορφές παρά θεότητες. Ο Αισχύλος θεωρεί την Θέμιδα μητέρα του Προμηθέα ο ίδιος δε διασώζει την παράδοση ότι η Θέμις παρέλαβε την κατοχή του Μαντείου των Δελφών από την Γη και κατόπιν την παρέδωσε στο Απόλλωνα.
Μια άλλη άποψη είναι ότι ο Φαέθοντας γιος του Ήλιου παίρνοντας μια μέρα το άρμα του πάτερα του, επειδή δεν μπορούσε να τιθασεύσει τα άλογα που οδηγούσαν το άρμα και πολλές φορές πλησίασε κοντά στην γη με κίνδυνο να την κάψει αναγκάστηκε ο Δίας να κάνει κατακλυσμό στην γη για να αποφύγει την καταστροφή από την υπερβολική ζέστη η γη.
Σε μια σπηλιά του χιονισμένου Παρνασσού έμενε και ο Αυτόλυκος. Γιος του Ερμή και ένας από τους ποιο πονηρούς και αδίστακτους κλέφτες. Την κόρη του Αυτόλυκου Αντίκλεια παντρεύτηκε ο Λαέρτης από την Ιθάκη που γέννησαν τον Οδυσσέα. Ο Ηρακλής διδάχθηκε από τον Αυτόλυκο το πώς να παλεύει.
Γενικά, για πληροφορίες σχετικά με την αρχαία Ελλάδα και την ελληνική ιστορία απευθυνθείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση του ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ:
https://www.globalusers.com/atlantis/www.fhw.gr/default.php